تبعیض در مازندران!
تاریخ انتشار: ۱۰ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۶۱۳۶۵
تنکابن یا شهسوار، چهارمین شهر بزرگ استان مازندران، در همسایگی رامسر و چالوس قرار دارد و پرجمعیتترین شهرستان غرب استان مازندران به شمار میآید، که با این وجود، به زعم فعالان گردشگری، این شهرستان در مدیریت، حمایت و بودجهریزی گردشگری با تبعیضها و نگاههای بسته و محدودی مواجه است که گردشگری در این منطقه را به نسبت رامسر و دیگر شهرهای گردشگری استان مازندران، عقب نگه داشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
الهام کریمی ـ کارشناس و فعال گردشگری در تنکابن ـ در اینباره به ایران اکونومیست گفت: شهر تنکابن با وجود ظرفیت زیادی که دارد از جمله جنگلهای دوهزار و سههزار، آبشار و رودخانهها و قلههای بالای چهارهزار متر، اما همیشه از سایر شهرهای گردشگری استان مازندران عقبتر است و با انکه سرمایهگذار علاقهمند دارد، اما نمیدانیم چرا این دیدگاه در مدیریت گردشگری استان مازندران حاکم شده که تنکابن در گردشگری ظرفیت ندارد.
این راهنمای گردشگری ادامه داد: تنکابن میتواند بهترین مقصد برای ورزشهای کوهنوردی و دوچرخهسواری باشد، مقصدی مناسب برای گردشگری خوراک بویژه برای گیاهخوران است و وجود مزارع چای و مرکبات آن را به مقصدی جذاب برای گردشگری مزرعه و کشاورزی تبدیل کرده و میتواند مقصدی برای تورهای تجربهمحور باشد، ولی متاسفانه بیشتر این ظرفیتها مغفول مانده است.
کریمی با اعتقاد بر اینکه بخشی از مشکلات و نقطه ضعفهای گردشگری تنکابن ریشه استانی دارد که صرفا مختص این شهر نیست و در بسیاری از شهرهای مازندران هم محسوس است، بهویژه در شهرهای غرب استان مازندران، اظهار کرد: از جمله مهمترین مشکلات گردشگری در شهرهای غربی مازندران به ویژه تنکابن، نیروی کار حرفهای در گردشگری است. در واقع الزامی به آموزش احساس نمیشود و از طرفی، نیروی کار آموزشدیده و حرفهای و کارشناس را در بخشهای دولتی پذیرا نیستند. این درحالیاست که در تنکابن در مقطع دبیرستان رشته گردشگری تدریس میشود، اما از معلمهایی استفاده شده که هیچ تخصصی در این رشتهها ندارند. بسیاری از این دانشآموزان وقتی برای گذراندن دوره کارورزی به ما مراجعه کردند هنوز تعریف درستی از گردشگری نداشتند. از طرفی با آنکه در دانشگاه رودکی تنکابن رشته گردشگری تدریس میشد، اما الان دو سال است که دانشجویی در این رشته ندارد و این برای یک شهر توریستی فاجعه است.
این کارشناس گردشگری بیان کرد: متاسفانه بیشتر ادارات از آموزش و پرورش تا منابع طبیعی و محیط زیست و حتی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری نمیتوانند ارزش اقتصادی گردشگری را درک کنند و ما مدام با این جمله مواجه میشویم که «تنکابن مگر چه چیزی دارد که گردشگر برای دیدن آن بیاید؟!»
مزارع چای در شهرستان شهسوار یا تنکابن که به مقصد گردشگری تبدیل شده استکریمی که معتقد است در تنکابن به نسبت دیگر شهرهای توریستی مازندران نگاه بستهای به گردشگری وجود دارد، در توضیحات بیشتری در اینباره گفت: متاسفانه هر اقدامی در راستای گردشگری در این شهرستان انجام میشود، خلاف عرف و شرع تلقی میشود. درحالیکه در رامسر در مجاورت تنکابن کنسرت برگزار میشود، ولی در شهر تنکابن اجازه نمیدهند چنین رویدادی برگزار شود. مصداق کوچک درباره این نگاههای بسته و محدود، برنامه «محلهگردی تنکابن» است که اجرای موسیقی سنتی و بومی آن را با وجود داشتن مجوز، لغو کردند.
او اضافه کرد: همین دیدگاه باعث شده در سواحل تنکابن کارهای کمتری به نسبت دیگر نقاط ساحلی استان مازندران انجام شود. حتی به نوار ساحلی و پیادهراهی که به تازگی شهرداری تنکابن احداث کرده است انتقاد میکنند که چرا چنین مسیری ساخته شده و اصلا چرا به این ساحل رسیدگی شده است. همین نگرش باعث شده پلاژهای ساحلی در تنکابن تعطیل شود؛ چند سال است نه تنها هیچ پلاژی برای شنا در منطقه ساحلی شهسوار وجود ندارد که نقاط مناسب و ایمنی هم برای شنا ایجاد نشده است. علاوهبر این در حوزه ورزشها و تفریحات دریایی نیز خیلی ضعیف عمل کردهایم و خدماتدهی اصولا نامنظم و بدون هماهنگی است.
این فعال گردشگری افزود: با این وضع، اگر نهادی مثل شهرداری قصد انجام کاری را داشته باشد سایر دستگاهها مانع آن میشوند و اجازه ساخت و ساز نمیدهند، به طوری که در جریان ساماندهی سواحل و توسعه گردشگری دریایی در این منطقه، بزرگترین مانع اداره منابع طبیعی بوده است.
کریمی اظهار کرد: به طور کل نگاه و رویکرد گردشگری در تنکابن یا محدود است و یا کلا وجود ندارد و تا سرمایهگذار اعلام آمادگی میکند به جای همراهی، در مقابلش جبهه میگیرند و اجازه فعالیت نمیدهند. از همه مهمتر در اداره کل گردشگری تنکابن کارشناس مجربی در حوزه گردشگری وجود ندارد، بیشتر سرمایهگذاران معترضاند که درست راهنمایی نمیشوند و یا در مسیر اشتباهی قرار داده شدهاند.
این کارشناس گردشگری گفت: تنکابن زمانی با ۶۰ واحد بومگردی، بیشترین تعداد بومگردی را در کشور داشت، که البته درحال حاضر اصفهان از آن پیش افتاده است، با این وجود یک کارشناس خبره بومگردی در اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان وجود ندارد تا متقاضیان و سرمایهگذاران این حوزه را درست راهنمایی کند.
تنکابن زمانی با ۶۰ واحد بومگردی، بیشترین تعداد بومگردی را در کشور داشتاو ادامه داد: چالش دیگر در گردشگری غرب مازندران همکاری نکردن دیگر دستگاهها با گردشگری است؛ همه بخشها خود را متخصص میدانند، از منابع طبیعی و محیط زیست و دهیاریها گرفته تا خودِ گردشگری، اینطور میشود که سرمایهگذار موافقت اصولی میگیرد، اما دهیاری اجازه کار نمیدهد، برای همین سرمایهگذاران کلان وارد تنکابن نمیشوند.
کریمی کمبود اعتبارات و بودجه را چالش دیگری برای گردشگری این منطقه برشمرد و افزود: روال درست باید اینطور باشد که برای هر کار و پروژهای اعتبار، سرمایه و یا بودجه مشخصی درنظر گرفته شود، اما در تنکابن هر کاری در بخش گردشگری انجام میشود بیشتر حالت داوطلبانه دارد و معمولا پاسخ به ایدهها و پروژهها و طرحها این است که «پول نداریم»؛ چرا برای رامسر، آمل و بابل پول دارید؟ چرا این اتفاقها آنجا نمیافتد؟ آیا تنکابن به اندازه آنها ظرفیت توسعه گردشگری ندارد؟
این فعال و کارشناس گردشگری گفت: متاسفانه تنکابن به مسیر عبوری گردشگران و مسافران مازندران و گیلان تبدیل شده است و معمولا به دید مسافران نمیآید. با این حال ما در نوروز با همکاری شهرداری که اتفاقا گردشگری جزو وظایف اصلیاش نیست، بیشترین تعداد ایستگاه نوروزی را برای ماندگار کردن مسافران برگزار کردیم، اما اداره کل گردشگری استان مازندران هیچ توجهی به این فعالیتها نداشت. مسؤولان گردشگری استان هم نه بازدیدی داشتند و نه از تنکابن در بین شهرهای فعال در نوروز نامی بردند و در نهایت هم از اقدامات رامسر تقدیر کردند. اقداماتی که در تنکابن برای گردشگری انجام میشود به چشم کسی نمیآید و همچنان اعتقاد بر این است که تنکابن محصول و جاذبهای برای عرضه به گردشگران ندارد. متاسفانه هیچ مسؤولی در استان مازندارن و بیرون از استان، از اقدامات و توسعه گردشگری در تنکابن حمایت نکرده است و فعالان گردشگری این منطقه همیشه تنها بودهاند.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: سفر شمال ، مازندران ، تنکابن ، شهسوار ، گردشگری ، ساماندهی سواحل ، گردشگری دریایی ، دریای خزر
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: سفر شمال مازندران تنکابن شهسوار گردشگری ساماندهی سواحل گردشگری دریایی دریای خزر گردشگری استان مازندران برای گردشگری وجود ندارد اداره کل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۶۱۳۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علم گرفتار سانسور و تبعیض رسانهای/ وقتی اسمی از دانشمندان آسیایی و آفریقایی به میان نمیآید
به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ چندی پیش یک دانشمند چینی از خدمات شهروندی و اداره مهاجرت آمریکا درخواست کرد تا اقامت دائمی دریافت کند؛ با این فکر که شانس بیشتری در تحقیقات خواهد داشت. او یک زیستشناس ماهر است و همانطور که در ویزای نخبگان آمریکایی (EB-1A) تصور میکرد مقالات خبری در رسانههای برتر از جمله نیویورک تایمز که تحقیقات او را پوشش میدهد، «توانایی خارقالعاده» او را در علوم نشان میدهد. اما زمانی که افسران مهاجرت درخواست او را رد کردند، متوجه شدند که نام او در هیچ خبر و گزارش رسانهای نیامده است. در واقع پوشش خبری مقالهای که او جزو نویسندگان بود، مستقیما سهم عمده او را در این کار نادیده گرفته بود. این در حالی بود که او زمان بسیار زیادی را برای این پروژه تحقیقاتی وقف کرده بود و حتی ایده آن را خودش در دوره دکتری خود داده بود.
این موضوع باعث شد که چند محقق کنجکاو شوند که چه چیزی بر تصمیمات روزنامهنگاران و خبرنگاران تاثیر میگذارد که نام کدام محقق را در داستانهای خبری خود بیاورند. این در حالی است که رسانههای خبری نقش کلیدی در انتشار یافتههای علمی جدید به عموم مردم دارند. از سوی دیگر، پوشش یک مطالعه خاص برای تیم تحقیقاتی و موسسات آنها اعتبار به همراه دارد و سپس عمق و کیفیت پوشش، درک عمومی را از اینکه چه کسی علم خوب انجام میدهد، شکل میدهد. گاهی حتی پوشش خبری میتواند بر مشاغل فردی نیز تاثیرگذار باشد.
هویت اجتماعی دانشمندانآیا هویت اجتماعی دانشمندان مانند قومیت یا نژاد نقشی در پوشش خبری دستاوردهای علمی آنها دارد؟ پاسخ به این سوال ساده نیست. از یک سو، با توجه به حضور کم اقلیتها در رسانههای جریان اصلی آمریکا، ممکن است تعصب نژادی وجود داشته باشد. از سوی دیگر، روزنامهنگاری علمی به دلیل استاندارد بالای گزارش عینی خود شناخته شده است. از این رو محققان تصمیم گرفتند این سوال را به صورت سیستماتیک با استفاده از دادههای مشاهدهای در مقیاس بزرگ بررسی کنند.
کمترین پوشش رسانهایمحققان 223 هزار و 587 خبر از 288 رسانه آمریکا را از وبسایت Altmetric.com تجزیه و تحلیل کردند. این وسایت پستای آنلاین را درباره مقالات تحقیقاتی رصد میکند. اخبار منتشر شده از سال 2011 تا 2019 تعداد 100 هزار و 486 مقاله علمی را پوشش داده است. محققان برای هر مقاله، روی نویسندگانی متمرکز شدند که بیشترین شانس ذکر شدن نامشان را داشتند: اولین نویسنده، آخرین نویسنده و سایر نویسندگان. آنها محاسبه کردند که نویسندگان هر چند وقت یک بار نامشان در مقالات خبری ذکر شده است. سپس از یک الگوریتم برای استنتاج قومیت نویسندگان استفاده کردند و متوجه شدند که روزنامهنگاران گاهی اوقات به قومیت آنها برای ذکر نامشان در پوشش خبری تکیه میکنند. به طور مثال، مشخص شد که نویسندگانی با نامهای انگلیسی مانند «جان براون» یا «امیلی تیلور» بیشتر از بقیه در رسانهها ذکر شدهاند. آنها همچنین 9 گروه قومیتی بزرگ را با هم مقایسه کردند.
محققان دریافتند که شانس دیده شدن نویسنده اول مقاله در یک خبر 40 درصد است. با این حال، احتمال ذکر نام نویسندگانی از اقلیت کمتر در مقایسه با نویسندگانی که نام انگلیسی دارند، به طور قابل توجهی کمتر بود. این تفاوت برای نویسندگانی با نامهای آسیای شرقی و آفریقایی بارزتر بود. آنها به طور متوسط 15 درصد کمتر در رسانههای علمی آمریکا در مقایسه با کسانی که نام انگلیسی داشتند، ذکر یا نقل شده بودند.
این ارتباط حتی پس از در نظر گرفتن عواملی مانند موقعیت جغرافیایی، وضعیت نویسنده متناظر، موقعیت نویسنده، رتبه وابستگی، اعتبار نویسنده، موضوعات تحقیق، تأثیر مجله و طول داستان ثابت است.
و نابرابری بین انواع مختلف رسانهها، از جمله ناشران بیانیههای مطبوعاتی، اخبار عمومی و آنهایی که محتوای متمرکز بر علم و فناوری دارند، وجود دارد.
عوامل عملی و انتخاب زبانمحققان میگویند: اول و مهمتر از همه، عدم حضور دانشمندان با نامهای آسیای شرقی و آفریقا ممکن است به دلیل چالشهای عملگرایانهای باشد که روزنامهنگاران مستقر در آمریکا در مصاحبه با آنها مواجه هستند. عواملی مانند تفاوت منطقه زمانی برای محققان مستقر در خارج از کشور و تسلط واقعی یا درک شده انگلیسی میتواند نقش داشته باشد، زیرا یک روزنامهنگار در مهلت مقرر باید خبرش را آماده کند.
ما این عوامل را با تمرکز بر محققان وابسته به موسسات آمریکایی جدا کردیم. در میان محققان مستقر در آمریکا، مشکلات عملگرایانه باید به حداقل برسد، زیرا آنها در همان منطقه جغرافیایی روزنامهنگاران هستند و احتمالاً به زبان انگلیسی، حداقل در نوشتن، مهارت دارند. علاوه بر این، با توجه به اینکه توجه رسانهها به طور فزایندهای توسط مؤسسات آمریکا ارزش قائل میشود، احتمالاً این دانشمندان به همان اندازه به درخواستهای مصاحبه روزنامهنگاران پاسخ خواهند داد.
حتی زمانی که محققان فقط مؤسسات آمریکا را مد نظر گرفتند، تفاوتهای قابل توجهی در ذکر و نقل قول برای نویسندگان غیر انگلیسی یافتند؛ بهویژه، نویسندگانی با نامهای آسیای شرقی و آفریقایی در مقایسه با همتایان خود با نام انگلیسی، چهار تا پنج درصد کاهش در نرخ ذکر را تجربه میکنند. این نتیجه نشان میدهد که در حالی که ملاحظات عملگرایانه میتوانند برخی نابرابریها را توضیح دهند، اما همه آنها را در نظر نمیگیرند.
محققان همچنین دریافتند که روزنامهنگاران همچنین تمایل بیشتری به جایگزینی وابستگیهای سازمانی به جای دانشمندان با نامهای آفریقایی و آسیای شرقی دارند؛ به عنوان مثال، ذکر دانشگاه میشیگان برای آنها معتبرتر از ذکر دانشگاه های دیگر است. این اثر جایگزینی نهاد، بر یک سوگیری بالقوه در بازنمایی رسانهای تأکید میکند، جایی که ممکن است دانشمندان با نامهای قومیتی اقلیت کمتر معتبر یا مستحق شناسایی رسمی تلقی شوند.
چرا برابری در گفتمان علم اهمیت دارد؟بخشی از عمق پوشش اخبار علمی بستگی به این دارد که چگونه محققان به طور کامل و دقیق در خبرها به تصویر کشیده شوند، از جمله اینکه آیا دانشمندان با نام ذکر شدهاند یا خیر و تا چه حد سهم آنها از طریق نقل قول برجسته میشود. همانطور که علم به طور فزایندهای جهانی میشود و زبان انگلیسی به عنوان زبان اصلی آن است، مطالعه ما اهمیت نمایندگی عادلانه را در شکل دادن به گفتمان عمومی و پرورش تنوع در جامعه علمی برجسته میکند.
محققان میگویند که تفاوتها در مرحله اولیه انتشار علم، زمانی که روزنامهنگاران در حال انتخاب مقالات تحقیقاتی برای گزارش هستند، بیشتر باشد. درک این تفاوتها به دلیل چندین دهه یا حتی قرنها تعصب ریشهدار در کل خط تولید علم، از جمله اینکه چه کسی بودجه تحقیقاتی را دریافت میکند، چه کسی در مجلات برتر منتشر میشود و چه کسی در خود نیروی کار علمی نمایندگی میکند، پیچیده است.
روزنامهنگاران از مرحله بعدی فرآیندی را انتخاب میکنند که تعدادی نابرابری در درون آن وجود دارد. بنابراین، پرداختن به نابرابریها در نمایندگی رسانهای دانشمندان تنها یک راه برای تقویت فراگیری و برابری در علم است. اما این گامی در جهت به اشتراکگذاری دانش علمی با مردم به روشی عادلانهتر است.
انتهای پیام/
نسترن صائبی صفت کد خبر: 1228583 برچسبها آمریکا